ژاک شیراک د رحالی با قدرت وداع می‌کند که کارنامه ۱۲سال زمامداری او را نمی‌توان پربار توصیف کرد. او به عنوان یک رییس‌جمهور محافظه‌کار برخی تابوها را شکست‌‌، اما در عرصه عمل بیرون بیشتر مرد تاکتیک‌ها بود تا راهبردها. شامگاه یکشنبه، ششم مه، نام هر کس که از صندوق‌های رای فرانسه بیرون می‌آمد، یک موضوع را تغییر نمی‌داد: وداع قطعی ژاک شیراک با کاخ الیزه.

شیراک ۷۴ساله در حالی قدرت را ترک می‌کند که ۱۲سال از مجموعه ۴۰سال حضورش در صحنه سیاسی فرانسه را در کاخ الیزه گذارنده است. او پس از ۲۸سال فعالیت سیاسی و پوشیدن جامه وکیل، وزیر، نخست‌وزیر و شهردار، سرانجام در سال ۱۹۹۵ به بالاترین آرزوی سیاسی‌اش دست یافت و بر مسند ریاست جمهوری فرانسه تکیه زد. به این ترتیب او صاحب مقامی‌شد با اختیارات فوق‌العاده و در مقیاس اروپا، کم‌نظیر. «پادشاه منتخب» اصطلاح بامسمایی است که معمولا به کنایه برای یادآوری اختیارات و قدرت زمامداران کاخ الیزه به کار گرفته می‌شود. این قدرت فوق‌العاده برای رییس‌جمهور را، ژنرال دوگل سال ۱۹۵۸ با استفاده از نگرانی‌های ناشی از وضعیت بحرانی و شکننده داخلی فرانسه وارد قانون اساسی این کشور کرد و خود نیز اولین‌ اعمال‌کننده آن شد.

پس از دوگل‌‌‌‌‌‌‌‌‌، پمپیدو ، ژیسکار دستن و فرانسوا میتران با استفاده از همین قدرتی که کم و بیش به ضرر پارلمان و نهادهای انتخابی دیگر بوده است به هر صورت از خود نام و نشانی در تاریخ معاصر فرانسه به جا گذاشتند. در بررسی کارنامه شیراک اما کمتر نقطه عطفی دیده می‌شود. معروف است که او مرد تاکتیک‌هاست‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌، اما با راهبردها و چشم‌اندازهای بلند‌مدت میانه‌ای ندارد. این سخن فیلیپ سگون، هم‌حزبی و همراه شیراک کم و بیش صحیح است که گفت «شیراک بسان دون خوان بیشتر طالب کسب قدرت است، اما او به جای آن که از این قدرت استفاده کند، صرفا مایل به حفظ آن است.» رویکرد شیراک اینک در مبارزات انتخاباتی این گونه بازتاب یافته که همه نامزدها، حتی سارکوزی، یعنی هم‌حزبی او هم، درست یا نادرست، شعار گسست از سال‌های گذشته و پی‌ریزی فرانسه‌ای دیگر را مطرح کرده‌اند. ۸۰درصد فرانسویان نیر از این که شیراک از الیزه می‌رود ناخشنود نیستند.