در ادامه سلسله نشست‌های تخصصی «برنامه‌ریزی توسعه؛ چالش‌ها و افق‌های پیش‌رو»، جلسه شرایط فاز صفر برنامه با سخنرانی فرشاد مومنی، عضو هیات علمی دانشکده اقتصاد دانشگاه علامه و حضور کارشناسان و پژوهشگران در مرکز پژوهش‌های مجلس برگزار شد. به گزارش روابط عمومی مرکز پژوهش‌های مجلس شورای اسلامی، مومنی در این نشست با بیان اینکه در شرایط کنونی جامعه بیش از هر زمان دیگری به همفکری نیاز دارد، گفت: «متاسفانه یک تمایل اعمال شده یا نشده در نادیده گرفتن این شرایط در نظام تصمیم‌گیری و تخصیص منابع کشور وجود دارد.»

او افزود: «همواره در فصل برنامه‌ریزی کشور، منهای دستاوردهای عملی این حُسن وجود دارد که موتور فکر کردن به مسائل کشور به‌طور سیستمی دوباره روشن می‌شود، کاری که به دلایل گوناگون مورد غفلت واقع می‌شود.»

این استاد دانشگاه تصریح کرد: «تقریبا همه بزرگان علم اقتصاد و نظریه‌پردازان توسعه بر این مساله تاکید کرده‌اند که مسائل باید به‌صورت عمیق و ژرف‌کاوانه مورد بررسی قرار بگیرد و در این زمینه گفته می‌شود که فقط افراد و‌ جوامعی به بلوغ می‌رسند که این‌گونه نگاه می‌کنند که در جامعه ما به این موضوع برعکس توجه می‌شود.»

مومنی گفت: «زمانی که به فکر کردن به مسائل میان‌مدت و بلند‌مدت کشور می‌رسد می‌توان نتیجه کوته‌نگری‌ها و سهل‌گیری را مشاهده کرد.»

او ادامه داد: «تجربه تاریخی برنامه‌ریزی در ایران بیانگر آن است که کارهای بدون تامل و کارشناسی کافی، عملا به ضد خود تبدیل شده که این به آن معنا است که هم منابع و هم زمان هر دو با یکدیگر از بین رفته است.»

این استاد دانشگاه توضیح داد: «از سال‌های نخستین برنامه‌ریزی بعد از انقلاب اسلامی تا به امروز مرتب از ابزارهای مختلف برای کاهش مداخله دولت در اقتصاد استفاده کردیم اما عملا به‌طور غیرمتعارفی بر کمیت و کیفیت مداخله دولت در اقتصاد افزوده شده است.»

این استاد دانشگاه با تاکید بر تمرین برای ژرف‌کاوی در مسائل مختلف، یادآور شد: «در برخی موارد، عمق مسائل مهم و سرنوشت‌ساز در ایران به‌صورت غیرعادی زیاد است. برخی در ایران موضوع امکان نداشتن برنامه‌ریزی برای توسعه را مطرح می‌کنند و برخی دیگر ادعا می‌کنند که مشکل شکست برنامه‌ریزی نیست، بلکه شکست برنامه‌ریزان است.»

او شکل برنامه‌ریزی را مهم‌ترین چالش تصمیم‌گیری کشور دانست و گفت: «هرکسی از زاویه‌ای به مسائل ایران نگاه کرده و بر حسب درکی که از شرایط اولیه ایران و فهم و الگوی نظری پدیده توسعه یافتگی دارد ضرورت برنامه‌ریزی یا نبود و نوع آن را برای کشور در نظر می‌گیرد.»

این استاد دانشگاه یکی از بزرگ‌ترین سهل‌انگاری‌ها در برنامه‌ریزی توسعه در ایران را کوتاهی در به دست آوردن یک فهم روشمند از مفهوم توسعه دانست.