محمدصادق جنان‌صفت

اوایل دهه ۱۳۷۰ بود که به همراه تعدادی از خبرنگاران و کارشناسان و فعالان و مدیران شرکت‌های کشتی‌سازی، کشتیرانی، بنادر، سازمان گسترش و نوسازی صنایع، شرکت کشتیرانی نفت و... در همایش ارگان‌های دریایی در رامسر شرکت کردم. در حال حاضر ۱۵سال است که این همایش به طور منظم برگزار می‌شود و پانزدهمین همایش سالانه آن در روزهای گذشته در بندرعباس برگزار شد. من همه مباحث کلان مطرح شده در این ۱۵ همایش را از طرق مختلف به دست آورده و خوانده و یا شنیده‌ام. چند داوری کلی در همه این همایش‌ها وجود دارد.

سازندگان کشتی در ایران می‌گویند اگر بخشی از سفارش خرید کشتی به داخل سوق داده شود ایران می‌تواند کشتی‌ساز شود و این صنعت در ایران مزیت دارد.

خریداران کشتی که عموما شرکت‌های بزرگ نفتی‌اند نیز می‌گویند بارها سفارش ساخت کشتی داده‌ایم اما توانایی سازندگان داخلی در این باره قابل رقابت با شرکت‌های خارجی نیست و به تعهدات خود عمل نمی‌کنند. شما نیز می‌توانید از مسوولان برگزار کننده همایش‌ها بخواهید که اسناد مکتوب و نوار سخنرانی‌های مردان اصلی را در اختیارتان بگذارند تا بدانید اغراق نکرده‌ام. اکنون و در آخرین همایش اکبر ترکان مدیرعامل شرکت نفت و گاز پارس از صنعت کشتی‌سازی انتقاد می‌کند و می‌گوید من جرات نمی‌کنم از شرکت‌های حمل و نقل دریایی بخواهم سفارش خرید کشتی‌های حمل ال‌ان‌جی را به کشتی سازهای داخلی بدهند.

نکته جالب این است که همین آقای ترکان چندین سال رییس سازمان گسترش و نوسازی صنایع ایران بود که باید صنعت کشتی سازی را رونق می‌داد. عجیب است. چرا مسائل این صنعت حل نمی‌شود. ۱۵ سال زمان کمی نیست و در این مدت می‌توان یک تمدن و فرهنگ نو در هر عرصه ایجاد کرد. آیا کسی می‌تواند مساله مرغ و تخم مرغ در صنعت کشتی سازی و صنایع دریایی را حل کند.

وقتی با کشتی‌سازها صحبت می‌کنید می‌گویند باید شرکت‌های حمل و نقل دریایی اول به ما پول و سرمایه بدهند و کار سفارش دهند تا ما کشی ساز شویم و زمانی که با شرکت‌های خریدار کشتی صحبت می‌کنید می‌گویند آنها باید کشتی ساز شوند تا ما بتوانیم به آنها پول بدهیم.

کسی می‌تواند این معما را حل کند؟