اعتصاب طولانی‌مدت و عجیب بازیکنان پرسپولیس مطابق انتظار با واکنش‌های تند مردمی در فضای مجازی و استادیوم آزادی مواجه شد؛ تا جایی که هواداران این تیم در جریان بازی با ذوب‌آهن بازیکنان تیم محبوب‌شان را «پولکی» خطاب کردند. پس از اتفاقات ورزشگاه آزادی اما همه بازیکنان پرسپولیس با انتشار پستی مشترک به دستاوردهای‌شان در فصل جاری اشاره کردند و به نوعی جواب مردم را دادند. بازیکنان پرسپولیس سعی کردند در این پست افتخارات‌شان را به رخ هواداران بکشند، اما به نظر می‌رسد در مطلب مشترک آنها برخی نکات کاملا از قلم افتاده است.

نقطه‌ضعف‌ها را ندیدید؟

پرسپولیسی‌ها می‌گویند در این فصل «تاریخ‌ساز» شده‌اند. بله، شاید از نظر میانگین امتیازگیری وضع آنها فوق‌العاده باشد، اما این چگونه تاریخ ساختنی است که حتی نمی‌تواند با کسب یک پیروزی در دربی یا صعود از مرحله گروهی لیگ قهرمانان همراه شود؟ آیا اینکه دوستان صرفا یک مقام قهرمانی در لیگ برتر به دست آورده‌اند به منزله شاهکاری بی‌بدیل است؟ همان ستاره‌ای که به تازگی روی پیراهن آقایان درج شده گواه خوبی است که پرسپولیس با وجود دهه پرمصیبتی که پشت سر گذاشت، هنوز با ۱۰ قهرمانی در مسابقات سراسری پر‌افتخارترین تیم ایران است و رفقا با فتح یکی از این ۱۰ جام، آنقدرها هم که خودشان فکر می‌کنند کار بزرگی نکرده‌اند.

بازیکنان پرسپولیس در مطلبی که منتشر کرده‌اند منت تک‌تک آیتم‌های موفقیت‌آمیز امسال را سر مردم گذاشته‌اند؛ از آقای گلی مهدی طارمی تا بیشترین گل زده و بقیه حرف‌ها. در این مطلب اما هر چه گشتیم چیزی در مورد «قشقایی شیراز» پیدا نکردیم! کاش آنها می‌گفتند که در کنار این دستاوردها، یکی از بزرگ‌ترین نکات منفی تاریخ باشگاه را هم رقم زده‌اند و با باخت به یک تیم دسته دومی در اولین دور جام حذفی، برای هواداران تیم‌های رقیب «ضرب‌المثل» ساخته‌اند! به علاوه دوستان در پست مشترک‌شان نوشته‌اند که یک سال در مسابقات خانگی بازنده نبوده‌اند. اینکه پرسپولیس در مسابقه برگشت با استقلال روی کاغذ میهمان بوده، تنها یک حساب و کتاب سازمانی و اداری است وگرنه چطور می‌توان آن باخت سه گله عجیب به همشهری جوان را شکست خانگی به‌شمار نیاورد؟ طعنه‌آمیز اینکه هواداران پرسپولیس در جریان همان شکست غیرخانگی(!) به هر ترفندی که بود بلیت استقلالی‌ها را هم خریدند و روی سکوها نسبت ۷۰ به۳۰ خلق کردند.

نقش هواداران چه شد؟

در بیانیه مشترک پرسپولیسی‌ها اما مساله نقش «هواداران» به‌طور کلی فراموش شده؛ انگار که آنها هیچ‌کاره بوده‌اند! راستی چه کسانی بعد از اولین قعرنشینی تاریخ باشگاه در پایان هفته چهارم لیگ پارسال در دسته‌های ده‌ها هزار نفری از تیم‌شان حمایت کردند؟ چه کسانی بعد از قهرمان نشدن پرسپولیس، برای اولین بار در تاریخ فوتبال این مملکت برای تیم بازنده کف زدند؟ چه کسانی باخت تحقیرآمیز در دربی را دیدند و برای لشکر پرمدعای سرنگون‌شده ایسلندی زدند؟ چه کسانی بعد از باخت به استقلال تمام سکوهای ورزشگاه آزادی را جلوی سپاهان پر‌کردند و حریف اصفهانی را فقط با فشار خودشان به زانو درآوردند؟

معمای بیرانوند

از همه عجیب‌تر اما مصاحبه تند بیرانوند علیه هواداران پرسپولیس بود؛ گفت‌وگویی که وی در آن تهدید به جدایی کرد و به شدت خشم هواداران را برانگیخت. جالب است که حداقل تا لحظه تنظیم این مطلب، بیرانوند هنوز در مورد مصاحبه‌اش توضیح نداده و عقب‌نشینی نکرده؛ با وجود اینکه گفته می‌شود حتی از طرف برانکو هم مورد مواخذه قرار گرفته است. باید دید پرسپولیس با این معمای بزرگ چه می‌کند و چطور می‌تواند بین گلر شماره یک تیم‌ملی و احساسات جریحه‌دار شده هواداران پلی دوباره بزند.