وقتی تیم ملی پوست نمی‌اندازد؛ تعریف جدید جوان‌گرایی
استقبال بسیار خوب مردم از بازی برابر رقیب نه چندان قدرتمند آن هم در دومین روز از تعطیلات سال جدید، یکی از اتفاقات غیرمنتظره این مدت بود. تصور هم می‌شد که شاگردان امیر قلعه‌نویی به راحتی برابر ترکمنستان به پیروزی برسند؛ هرچند که در بازی برگشت کمی اوضاع گره خورد و اگر نبوغ مهدی قائدی نبود، شاید برد به‌دست نمی‌آمد. درباره نمایش نه چندان قابل قبول تیم ملی در بازی برگشت شاید بتوان تقصیر را به گردن چمن مصنوعی بی‌کیفیت عشق‌آباد انداخت؛ اما نکته اینجاست که از سرمربی تیم ملی انتظار می‌رفت حداقل در این دو مسابقه اعتماد بیشتری به جوانان کند. در بازی رفت امین حزباوی تنها جوانی بود که از ابتدا به میدان رفت و قرعه در دیدار دوم به نام محمد قربانی افتاد و وجه تشابه اینجاست که هردو بازیکن هم لژیونر هستند. این هم از اولین فرصت قلعه‌نویی پس از جام ملت‌ها که با خلف وعده سپری شد؛ او پس از شکست برابر قطر ادعا کرد که یوزها را جوان می‌کند؛ اما حتی برابر تیم ۱۴۲ دنیا هم جسارت بازی دادن به جوانانی را که خودش به اردو دعوت کرد، نداشت. هرچند که در خصوص پشت پرده و چرایی دعوت برخی از این استعدادها هم حرف و حدیث زیاد است که ترجیح می‌دهیم خیلی وارد آن نشویم!
