دو دلیل برای خشم

رسول بهروش

عضو گروه ورزش

اگرچه برای چهارمین فصل متوالی است که لیست قراردادهای بازیکنان و مربیان فوتبال ایران منتشر می‌شود، اما همچنان شاهد واکنش‌های عصبی به این اتفاق هستیم. طی روزهای گذشته چهره‌های مطرح زیادی مثل امیر قلعه‌نویی، برانکو ایوانکوویچ و ابراهیم صادقی به این موضوع اعتراض کرده‌اند. مجید جلالی مدعی شده افشای دستمزد فوتبالی‌ها باعث افزایش سطح توقع اطرافیان آنها می‌شود و علی دایی هم گفته به جای این کارها باید به کسانی پرداخت که در همین کشور «روزانه صدها میلیون تومان» درآمد دارند.

به نظر می‌رسد همچنان قرار نیست موضوع رسانه‌ای شدن دستمزدها، برای اهالی فوتبال عادی شود. با توجه به بافت فرهنگی جامعه ما، به‌طور کلی بین مردم عادی هم مقاومت زیادی در برابر افشای میزان مداخل وجود دارد و کمتر کسی حاضر است درآمد واقعی‌اش را به شکل صادقانه به اطرافیانش اعلام کند. با این وجود چنین حسی بین مربیان و بازیکنان فوتبال بسیار شدیدتر است، آنچه که می‌تواند دو دلیل اساسی داشته باشد؛ یکی اینکه ساختار فوتبال باشگاهی در ایران عمدتا دولتی است و بسیاری از مبالغ پرداخت شده به اهالی این حوزه از محل اموال عمومی تأمین می‌شود، دیگری هم آنکه برای مخاطبان پیگیر و مطلع، واضح است که کیفیت فنی بسیاری از اهالی فوتبال ایران به اندازه مبالغی که در اختیار آنها قرار می‌گیرد نیست. اینکه در لیگ ما به وفور بازیکنان و مربیان ۳۰۰ تا ۵۰۰هزار دلاری وجود داشته باشند، اتفاق عجیبی است که چندان تناسبی باخروجی این رشته ورزشی ندارد. یادمان باشد فوتبال ایران سال‌هاست که طعم قهرمانی در لیگ قهرمانان آسیا را نچشیده و در این شرایط بدیهی است که مردم از پرداخت مبالغ هنگفت به ستاره‌های فاقد دستاورد شاکی باشند