جست‌وجو از زن
پانته آ غلامی اولین تداعی ذهنی ما از شنیدن واژه تصویرسازی، شکلی از تصویرسازی است که مخاطب کودک دارد؛ اما آثار «مهرداد جعفری» با آنکه گاهی به لحن کودکانه نزدیک می‌شوند، به سبب سنگینی فضای حاکم بر آنها نمی‌توانند مخاطب کودک سال داشته باشند.
آثارش فیگوراتیو و روایی هستند. خودش اعتقاد دارد به گونه‌ای مثل خاطره‌نویسی تصویری هستند؛ چرا که همه آنها بر اساس تجربیات زیستی‌اش شکل گرفته‌اند و مضامین خیلی پیچیده‌ای در پس آنها نیست؛همین ویژگی در وجه تکنیکال آثارش نیز به چشم می‌خورد. کارهایش به نوعی سهل و ممتنع هستند و همین سبب می‌شود هم مخاطب عام با آن ارتباط بگیرد و هم مخاطب خاص. چندی پیش از دوستی شنیدم که می‌گفت اثر هنری موفق اثری است که مخاطب عام درکش کند و مخاطب خاص تحسینش کند؛ و این را می‌شد در روز افتتاحیه در مواجهه افراد مختلف با آثار به‌راحتی حس کرد.
شاید برای من اولین بار بود که این همه حس زنانه را در آثار یک هنرمند «مرد» تجربه می‌کردم. زن در آثارش حضور پررنگی داشت. زنانش نه مستاصل بودند و نه در آشپزخانه. زنان در آثار مهرداد جعفری نقش کلیدی دارند، قدرتمنداند؛ و حتی اگر مردی در آثارش دیده می‌شود حالتی الحاقی دارد.
در زن‌هایش نوعی مردانگی و در مردهایش نوعی زنانگی به چشم می‌خورد و این باعث ایجاد حس کنجکاوی در مخاطب می‌شود. به نوعی او به جست‌وجوی هویت زن در فضاها و نقش‌های مختلف می‌پردازد. او می‌گوید زن همواره نقش پررنگی در زندگی‌اش داشته است. از کودکی در فضایی بزرگ شده است که زنان زیادی احاطه‌اش کرده بودند. این جمله‌اش ناخودآگاه من را به یاد نمایشنامه «پدر» اثر «استریندبرگ» انداخت؛ اما برخلاف زنان زندگی «آدُلف» که او را به جنون رساندند، زنان زندگی مهرداد برایش مثل یک پناهگاه بودند و هستند. همانگونه که نقاشی از کودکی برایش نوعی پناه بود. «پناه» عنوان نمایشگاه مهرداد جعفری در گالری «مهروا» است که تا ۸ دی‌ماه برپا خواهد بود.