آب یک مساله سیاسی است
برای کشورهایی که در مناطق خشک زمین مانند خاورمیانه قرار دارند، شیوهٔ جبران کمبود آب در دهه‌های اخیر چالشی جدی بوده، اما با تکیه بر توسعه فناوری، تأمین آب به‌شکلی پایدار امکان پذیر است. به عنوان مثال یکی از باسابقه‌ترین شرکت‌های مدیریت آب در اسپانیا همکاری خود با قطر را آغاز کرده است. این شرکت سرپرست تصفیه‌خانهٔ عظیمی است که فاضلاب شهری دوحه را برای استفادهٔ مجدد تصفیه می‌کند. فاضلاب از مراحل تصیفهٔ بیولوژیک، صافی‌ها و پاک‌سازی پرفشار می‌گذرد. هدف این مرکز تنها تصفیهٔ آب تا درجه‌ای است که بتوان در آبیاری فضای سبز از آن استفاده کرد.
عربستان سعودی هم اکنون بزرگترین و مدرن ترین تاسیسات آب شیرین کنی منطقه را دارد و قراردادی به ارزش ۷.۲ میلیار دلار امضا کرده تا ۹ مرکز بزرگ دیگر را هم در کرانه دریای سرخ راه اندازی کند. در آن سوی دنیا، کشور کوچک هلند ۴۱ هزار کیلومتر مربع که فقط یک چهلم وسعت ایران است با بهره گیری از تکنولوژی فوق پیشرفته کشاورزی و صنعتی اش دومین صادرکننده مواد غذایی دنیا بعد از آمریکاست. هلند سالانه ۷۹ میلیارد دلار، تقریبا ۲ برابر صادرات نفتی ایران، محصولات غذایی و کشاورزی صادر می‌کند و علی رغم وسعت بسیار کوچکش از آلمان و فرانسه و چین و ژاپن بسیار جلوتر است. کافی است راندمان تولید گوجه فرنکی در هلند را با چین مقایسه کنیم. هلند در هر مایل مربع ۱۴۴۰۰۰ تن گوجه فرنگی تولید می‌کند درحالیکه این رقم برای چین ۳۸۶۰ تن در هر مایل مربع است (۳۸ برابر) . بنابراین برای نجات ایران از خشکسالی حتی نیاز به توقف کشاورزی نیست و فقط کافی است از الگوی توسعه کشورهایی مثل هلند پیروی کرد. ایران امروز باید شعار " خشکسالی بزرگ می‌آید" را بر همه کارهایش اولویت دهد و همه امکانات کشور را با نگاهی آینده نگر معطوف دشمن بزرگ خشکسالی کند که از مرزهایش گذشته و شهرهایش را یکی پس از دیگری با بی رحمی در می‌نوردد.
