نمایش نخستین ترانزیستور پیشرفته

۲۳ دسامبر ۱۹۴۷ ترانزیستور در آزمایشگاه بل به نمایش گذاشته شد. پس از پایان جنگ جهانی دوم، ماروین کلی، رئیس آزمایشگاه، تیمی از دانشمندان را به‌منظور ساخت و توسعه یک سوئیچ نیمه رسانای حالت جامد برای جایگزینی با لوله خلأ مشکل‌ساز گرد هم آورد و دانشمند تئوریست جوانی به نام بیل شاکلی نیز به‌عنوان رهبر تیم انتخاب شد. شاکلی همچنین فیزیکدانی تجربی به نام والتر براتین که قابلیت ساخت یا تعمیر تقریبا همه چیز را داشت و نیز فیزیکدانی نظری به نام جان باردین را برای حضور در تیم انتخاب کرد و نهایتا با اضافه‌شدن ترکیبی انتخابی از فیزیکدان‌ها، شیمیدان‌ها و مهندسان، ترکیب تیم تکمیل شد.

تیمی متنوع و در عین حال به‌هم پیوسته. در این بین ساخت رادار در جنگ جهانی دوم، پیشرفت قابل‌توجهی در تحقیقات مواد نیمه‌رسانا ایجاد کرده بود که گروه می‌توانستند از آن بهره بگیرند.در بهار سال ۱۹۴۵، شاکلی با تکیه بر «اثر میدانی» دستگاهی را طراحی کرد که امید داشت اولین تقویت‌‌کننده نیمه‌رسانا باشد. دستگاه او استوانه‌ای کوچک بود که با لایه نازکی از سیلیکون پوشیده شده و در نزدیکی یک صفحه کوچک فلزی نصب شده بود؛ اما این دستگاه که از نظر سایرین، ایده بسیار مضحکی بود، عملکردی نشان نداد. بنابراین شاکلی، مسوولیت این کار را به باردین و براتین محول کرد تا راه چاره‌ای بیابند؛ اما ازآنجاکه خود به تنهایی در منزل برروی ایده‌اش کار می‌کرد، نظارتی روی این تیم دو نفره نداشت.در این میان، باردین و براتین همکاران بسیار خوبی برای یکدیگر شدند. باردین که یک تئوریست بود، آزمایش‌ها را طراحی و نتایج آنها را تفسیر می‌کرد. براتین نیز به ساخت و انجام آزمایش‌ها می‌پرداخت.

تا اینکه در پاییز سال ۱۹۴۷، براتین تصمیم به غوطه‌ورکردن کل دستگاه طراحی شده درون یک لوله آب کرد که به‌طور شگفت‌آوری به کسب عملکرد در دستگاه انجامید؛ البته تنها به مقدار کمی.براتین با این فکر که لایه مایع باعث کاهش سرعت دستگاه می‌شود، آزمایش را با استفاده از طلا روی ژرمانیوم و حذف لایه مایع تکرار کرد. دستگاه دوباره عملکرد خود را از دست داد؛ اما این تیم دو نفره این طراحی را به‌عنوان نقطه آغاز کار خود قرار داده و آزمایش‌ها را از سر گرفتند.تنها کمی قبل از کریسمس، باردین کشفی تاریخی انجام داد. درحالی‌که همه معتقد به رفتار الکترون‌ها به شکل کریستالی بودند، باردین کشف کرد که این نظر اشتباه است و در واقع الکترون‌ها مانعی را در سطح تشکیل می‌دهند. این پیشرفت غیرمنتظره دقیقا همان چیزی بود که آنها به آن نیاز داشتند. باردین و براتین بدون اطلاع‌دادن به شاکلی درمورد تغییرات اعمالی در مطالعاتشان، کار خود را ادامه دادند و در ۱۶ دسامبر سال ۱۹۴۷، موفق به ساخت اولین ترانزیستور حالت جامد به نام ترانزیستور تماس نقطه‌ای با استفاده از نوارهای فویلی طلا روی یک مثلث پلاستیکی در تماس با ورقه‌ای از ژرمانیوم، شدند.