داستان دعوای شهرداری و خانه اندیشمندان انسانی چیست؟
تنگنای فرهنگ در تابستان پرهیاهو
به گزارش سایت رویداد ۲۴، ماجرا از این قرار است که مهدی صادقی کجانی، مدیرکل دفتر مطالعات اجتماعی و فرهنگی شهرداری تهران که یک نهاد زیرمجموعه معاونت فرهنگی و اجتماعی شهرداری تهران است، روز سه‌شنبه وارد ساختمان خانه اندیشمندان علوم انسانی شده و گفته اعضای خانه باید ساختمان را ترک کرده و آن را تحویل شهرداری بدهند. از آن سو مدیران خانه اندیشمندان پاسخ داده‌اند که شهرداری باید با حکم قضایی یا دستور مکتوب بیاید. صادقی در جواب گفته از علیرضا زاکانی شهردار تهران و توکلی‌زاده معاون فرهنگی شهردار دستور شفاهی دارد که ساختمان را تصرف کند.
از آن سو خانه اندیشمندان معتقد است تا زمانی که حکم قضایی نباشد، ساختمان نباید تخلیه شود.
سایت رویداد ۲۴ در گزارش خود نوشته است که اعضای خانه اندیشمندان از بیم تصرف شبانه، سه‌شنبه‌شب را در ساختمان موسسه سپری کردند. با‌این‌حال صبح دیروز صادقی کجانی و تعداد دیگری از اعضای دفتر مطالعات اجتماعی و فرهنگی شهرداری تهران بار دیگر به ساختمان برگشتند و در آن مستقر شدند و حتی نگهبان‌ها را هم تغییر دادند.
منتقدان این اقدام می‌گویند دفتر مطالعات اجتماعی و فرهنگی شهرداری تهران اصلا طرف قرارداد خانه اندیشمندان نیست که بتواند اقدام به تصرف یا ادعای تصرف بکند. براساس اخبار منتشر‌شده، خانه اندیشمندان علوم انسانی یک موسسه فرهنگی و هنری چند‌منظوره مستقل است که سال ۱۳۹۰ در وزارت ارشاد به ثبت رسیده و قراردادش با شهرداری تهران در مورد ملک خیابان نجات‌اللهی فسخ نشده و برای فسخ آن، در صورت عدم‌رضایت طرف قرارداد، حکم قضایی لازم است. گویا قرارداد در دوران شهرداری محمدباقر قالیباف به صورت «حبس مطلق کل» بسته شده است. این نوع قرارداد‌ها تنها در صورتی فسخ می‌شوند که شخصی که قرارداد را منعقد کرده، یا فوت کند یا از تعهدات قراردادی خود عدول کند. مدیران این نهاد می‌گویند در‌حال‌حاضر هیچ‌یک از این دو اتفاق نیفتاده است که شهرداری بخواهد ملک را تصرف کند. به گزارش خبر آنلاین، دیروز عباس عبدی، روزنامه‌نگار و فعال سیاسی، در همین زمینه نوشت: «تهاجم مدیریت شهرداری تهران برای تخلیه خانه اندیشمندان علوم انسانی نه مانع از اظهار نظرات انتقادی و علمی می‌شود و نه به مواضع طرفداران وضع موجود کمک می‌کند؛ ولی دو نتیجه دیگر دارد: اول، بدنامی طرفداران وضع موجود؛ و دوم، رادیکال و غیررسمی‌تر شدن مواضع و دیدگاه‌های منتقدان وضع موجود.»
