احمدرضا عابدزاده این روزها فارغ از دنیای پرهیاهو و پرحاشیه فوتبال، در شمال کشور مشغول رستوران‌داری است و به تمرینات ورزشی و اختصاصی خود می‌پردازد. بخشی از مصاحبه مفصل عابدزاده با خبرگزاری فارس را در ادامه می‌خوانید.

سال 95 برای شما چطور گذشت؟

در سال ۹۵ برای من هم اتفاقات خوب افتاد و هم اتفاقات بد. اتفاق خوب این بود که رستورانی به راه انداختم و ارتباط مستقیمی با مردم برقرار کردم که این مساله واقعا برایم خوشایند است. آنها را از نزدیک می‌بینم و خیلی از مردم زود متوجه این مساله شدند و استقبال خوبی از این کار کردند. موضوع بد هم برای من بحث بدهی‌های مالیاتی است که در رابطه با دوران ورزشی به‌جا مانده است. فضای ورزشی در سال ۹۵ برای من خوب نبود و هر روز پیغام‌هایی برای دادن مالیات به من داده می‌شد. مالیات‌ها را باشگاه از حساب من و امیر کم کرده بود اما آنها را ندادند و دوباره مجبور شدم مالیات بدهم. به‌خاطر همین مسائل تصمیم گرفتم در فوتبال نباشم چون راحت‌ترم.

حیف نیست نام بزرگی مثل عابدزاده در فوتبال ایران مشغول کار نباشد؟

چه بگویم؟ من در آمریکا با بچه‌هایی در سنین پایین تمرین می‌کنم. هم خودم یاد می‌گیرم هم سعی می‌کنم به آنها چیزی یاد بدهم. این مسائل در فوتبال تاثیرگذار است اما در ایران این‌طور نیست. شما نه امکانات خوبی دارید و نه هوای مناسبی. توپ، زمین، محیط ورزشی و مدیریت ورزشی ما خوب نیست و فقط حرف، حرف و حرف می‌شنوید. من هم حوصله این مسائل را ندارم و سرم را به کاسبی خودم گرم می‌کنم. مطمئنا در این شرایط بهتر می‌توانم برای زندگی‌ام تصمیم بگیرم.

امسال وارد مقوله تبلیغات و تجارت نیز شدید.

حضور من در تبلیغات برای الان نیست چرا که سال‌های قبل هم کارهایی در این زمینه انجام داده بودم. به هر حال من مدیر برنامه دارم و خودم را درگیر این مسائل نمی‌کنم. هر پیشنهادی که باشد از طریق مدیر برنامه‌هایم این مسائل انجام می‌شود. خوب و بد حضور من در تبلیغات بر گردن مدیر برنامه‌هایم است و او باید در این زمینه پاسخ بگوید!

دلیل زیاد شدن فحاشی‌ در استادیوم‌ها چیست؟

زمان ما فحاشی بود اما نه این‌قدر که این روزها در هر استادیومی انجام می‌شود. اگر من مسوول بودم در کنار ورزشگاه آزادی یک استادیوم ۲۰‌هزار نفری می‌ساختم نه اینکه لیدر بیاورم و کار را دست آنها بسپارم. بلیت را ۵۰ هزار تومان می‌فروختم تا هر کسی نتواند به استادیوم بیاید. در این شرایط دیگر کسی نمی‌تواند خودش را پسر فلان مسوول یا پسرخاله فدراسیون فوتبال عنوان کند و کارهایش را پیش ببرد. با این کارها قطعا وضعیت استادیوم‌ها درست می‌شود.الان اما متاسفانه شاهد هستیم که تماشاگر به استادیوم می‌آید آن هم در حالی که ترقه یا چاقو همراه خود دارد. خب در این شرایط تماشاگر به ورزشگاه نیاید، بهتر است. در انگلیس وقتی شما به ورزشگاه می‌روید شاید ۱۰ هزار نفر به استادیوم بیاید اما بلیت‌ها گران است اما هر کسی نمی‌تواند به ورزشگاه بیاید و فحاشی کند. در این شرایط باشگاه‌ها بلیت یک سال بعدشان را می‌فروشند و از آن سود می‌برند و هوادار هم می‌داند در کدام بازی‌ها می‌تواند به ورزشگاه برود.

چرا شما هنوز هم تمرینات سنگین و پرفشار دارید؟

من عاشق ورزش کردن هستم و از آن لذت می‌برم. آیا شما در جایی که کار می‌کنید از کارتان لذت نمی‌برید؟ هر کسی در زندگی‌اش عشقی دارد. من نمی‌توانم ورزش نکنم چون اگر روزی ورزش نکنم آن شب خوابم نمی‌برد. انرژی من زیاد است و باید آن را خالی کنم و به همین دلیل ورزش کردن برای من لذت‌بخش است. همیشه غذایم را کنترل می‌کنم و خوابم سر موقع است.

شما جزو بازیکنانی بودید که تیم را دچار حاشیه نمی‌کردید؛ اما اخیرا در اردوی پرسپولیس در امارات 2 بازیکن با یکدیگر درگیر شدند و حتی توسط برانکو از تیم کنار گذاشته شدند. به نظر شما چرا چنین اتفاقاتی رخ می‌دهد؟

باید به این فکر کرد که بازیکن از کجا آمده و به پرسپولیس رسیده است. باشگاهی مثل پرسپولیس یا حتی استقلال متعلق به ملت هستند و تیم‌های بزرگی هستند. بازیکن اگر نتوانست خودش را جمع کند به اینجا می‌رسد. اسمی از کسی نمی‌آورم؛ ولی برخی بازیکنان اشتباهاتی انجام دادند که تاوان سنگینی برای آنها داشت. همان‌طور که گفتم ما برای سر سفره نشستن باید از پدرمان اجازه می‌گرفتیم. هر چیزی عکس‌العملی دارد. وقتی بازیکن یک روز ریشش را بلند می‌کند و یک روز صورتش را آرایش می‌کند یا ژل می‌زند، باعث می‌شود این اتفاقات رخ دهد.