نروژی‌ها در اندیشه بزرگراه‌های زیر آب

با وجود تحولات عظیم در حمل و نقل هوایی و ریلی اما همچنان جاده‌ها سهم قابل توجهی از حمل‌ونقل‌ را به خود اختصاص می‌دهند و بسیاری از افراد به‌رغم وجود راه‌های مختلف برای جابه‌جایی و سفر همچنان از جاده‌ها برای مسافرت استفاده می‌کنند. در رابطه با کشورهایی که توسط دریاها احاطه شده‌اند حمل و نقل جاده‌ای با چالش‌های زیادی همراه است چرا که نیاز است تا پل‌ها و تونل‌های زیر دریایی با هزینه‌های بسیار زیاد ساخته شوند. انگلیس و فرانسه از جمله کشورهایی هستند که با حفر تونلی زیر دریا و با صرف هزینه‌های هنگفت توانستند ارتباط جاده‌ای و ریلی را در زیر بستر دریای مانش ایجاد کنند. در این میان نروژ برای اتصال به اروپا از طریق جنوب کشورش با چالش زیادی مواجه است چرا که این کشور از سمت شرق به سوئد متصل است و سایر بخش‌ها توسط دریا احاطه شده و راه اقتصادی که بتواند حمل و نقل جاده‌ای به صورت مستقیم با اروپا داشته باشد را در اختیار ندارد و احداث تونلی مانند مانش به دلیل عمق زیاد دریا غیر ممکن به نظر می‌رسد.

برای حل این مشکل اما مهندسان طرح تونل‌های زیر آبی و البته شناور را پیشنهاد داده‌اند تا با اتصال نروژ به دانمارک هزینه حمل و نقل جاده‌ای بدون نیاز به کشتی‌های اقتصادی‌تر انجام شود. البته گزینه دیگری برای نروژ باقی نمانده است چرا‌که به دلیل عمق بسیار زیاد نمی‌توان پل‌های دریایی ساخت و استفاده از تونل‌های شناور تنها را حل منطقی به نظر می‌رسد. براساس این ایده، دو تونل در کنار هم برای مسیر رفت و برگشت در عمق ۳۰ متری سطح دریا قرار خواهند گرفت که توسط شناورهایی در زیر سطح آب ثابت خواهند ماند و کشتی‌های عبوری می‌توانند از روی این تونل‌ها به حرکت خود ادامه دهند و حمل و نقل دریایی هم با این روش بر عکس بسیاری از پل‌ها مختل نمی‌شود. حرکت خودروها در این تونل‌ها شبیه تونل‌های عادی خواهد بود و راننده‌های که در این مسیر رانندگی می‌کنند نوسانات دریا و امواج را احساس نخواهند کرد. پیش از اجرایی شدن این طرح دانشمندان و طراحان باید تمام موارد ایمنی را مد نظر قرار دهند چرا که جریان‌های قوی آبی و توفان‌های دریایی می‌تواند فشارهای زیادی به این سازه سنگین وزن و شناور وارد کنند. تا به حال پروژه‌ای به این شکل در دنیا اجرا نشده است و عموما از طریق احداث پل روی دریا یا در موارد خاص تونل زیر سطح دریا ساخته شه است که تونل مانش بین انگلستان و فرانسه با ۵۰ کیلومتر طول از جمله این موارد است و از نظر عمق هم نسبت به سطح دریا ۷۵ تا ۲۴۰ متر در بخش‌های مختلف عمق دارد و دارای مسیر عبور قطار و خودرو یک خط برای امداد‌رسانی دارد و از نظر ایمنی بسیاری از تمهیدات برای جلوگیری از حوادث مختلف انجام شده است.

در رابطه با پل‌های روی آب در صورت مناسب بودن عمق و جنس بستر دریا، ساخت این سازه‌ها انتخاب کم‌هزینه‌تری نسبت به احداث تونل در زیر بستر دریا است اما وجود این پل‌ها روی تنگه‌ها و مسیرهای عبور و مرور کشتی‌ها مشکلات متعددی را ممکن است برای آنها عبوری ایجاد کند چرا که یا باید ارتفاع پول بسیار بلند باشد تا کشتی‌ها بتوانند عبور کنند یا اینکه دهانه‌های جدا شونده امکان عبور را به کشتی‌ها بدهند که این کار باعث ایجاد ترافیک در ساعت خاصی از روز می‌شود. به نظر می‌رسد ایده مهندسان نروژی بسیاری از مسائل را حل می‌کند اما محاسبات پیچیده‌ای باید توسط مهندسان انجام شود تا این پروژه عظیم با ایمنی بالا دو کشور نروژ و دانمارک را به هم متصل کند و ازاین طریق ارتباط نروژ با اتحادیه اروپا فراهم می‌شود. نروژ از نظر حمل و نقل جاده‌ای شرایط خاصی دارد و بیشترین خودروهای سبز در این کشور وجود دارند و در زمینه انرژی‌های پاک و رعایت مسائل محیط زیستی بسیار سختگیرانه عمل می‌کند. در حال حاضر نروژی‌ها برای رسیدن به اتحادیه اروپا از راه زمینی باید وارد سوئد شده و سپس وارد دانمارک و آلمان شوند یا با استفاده از کشتی‌های مخصوص حمل خودرو وارد اتحادیه اروپا شوند که در کنار ظرفیت محدود مشکلات خاص خودش را به همراه دارد. ناگفته نماند طرح احداث تونل مانش در سال ۱۸۰۲ مطرح شده است و در سال ۱۹۹۴ احداث آن به اتمام رسید و باید منتظر ماند و دید که طرح پیشنهادی برای عملی شدن نیاز به چند سال بررسی و تامین بودجه دارد. آنچه اهمیت دارد این است که نروژی‌ها تصمیم گرفتند از طریق جاده به خاک اروپا وصل شوند و از مزایای حمل‌ونقل‌ جاده‌ای استفاده کنند.