سایه‌ی روشن

جواد سروش soroushjavad@gmail. com هفته‌ای که گذشت هفته حجیمی بود، بهتر بگویم پر حجم بود یا دقیق‌تر، نمایشگاه‌های حجم و مجسمه زیادی درگالری‌های تهران برپا شد که دوتای آنها سرآمد بقیه بود. یکی نمایشگاه «پرویز تناولی» و دیگری نمایشگاه «محمدحسین عماد». عماد را تقریبا همه می‌شناسند، از آن دست هنرمندانی است که احتیاج زیادی به معرفی ندارد. نمایشگاه اخیر او با عنوان «سایه روشن» در گالری «اثر» نمایانگر مرحله مهمی در سیر تحول آثار او است، چراکه این بار برخلاف همیشه مخاطب با فرم‌های ساخته شده از چوب مواجه نمی‌شود؛ او جنس مواد خود را از چوب به ورقه‌های کارتن پلاست تغییر داده است.

جواد سروش [e-mail] هفته‌ای که گذشت هفته حجیمی بود، بهتر بگویم پر حجم بود یا دقیق‌تر، نمایشگاه‌های حجم و مجسمه زیادی درگالری‌های تهران برپا شد که دوتای آنها سرآمد بقیه بود.

یکی نمایشگاه «پرویز تناولی» و دیگری نمایشگاه «محمدحسین عماد». عماد را تقریبا همه می‌شناسند، از آن دست هنرمندانی است که احتیاج زیادی به معرفی ندارد. نمایشگاه اخیر او با عنوان «سایه روشن» در گالری «اثر» نمایانگر مرحله مهمی در سیر تحول آثار او است، چراکه این بار برخلاف همیشه مخاطب با فرم‌های ساخته شده از چوب مواجه نمی‌شود؛ او جنس مواد خود را از چوب به ورقه‌های کارتن پلاست تغییر داده است. و همان فرم‌های رمزآمیز همیشگی را با موادی جدید و امروزی خلق کرده است. اما این تغییر تنها در سطح جنس حجم‌ها باقی نمی‌ماند، بلکه به تعبیر محمد پرویزی نویسنده متن نمایشگاه «در این جا فرآیند درک و دریافت این رازوارگی به شیوه کاملا متفاوتی تجربه می‌شود، در حجم‌های چوبی به واسطه جنس چوب مخاطب از سطح بیرونی به درون حرکت می‌کرد، اما در این آثار او این روند را معکوس می‌کند. نوری که درون حجم را نشانه رفته حواس مخاطب را به آنجا متمرکز کرده یا وا می‌دارد تا مخاطب نیز از آنجا آغاز کند.»

در یک کلام عماد هنرمندی است که با خلق حجم، مساله می‌آفریند و مخاطب را به حیطه پرسش‌هایی برای پیشروی و گسترش مساله پیش می‌راند.