وقتی توفان هاروی در ساحل تگزاس اتفاق افتاد، به‌نظر می‌رسید تعداد کمی از مردم در این ایالت، ماهیت این خطرات رو به افزایش را درک کرده باشند. کارشناسان از مردم می‌خواهند تا آگاه باشند. جی.مارشال شفرد، رئیس علوم اتمسفر در دانشگاه جورجیا و فردی پیشرو در علم هواشناسی در آمریکا پس از توفان هاروی نوشت: «خطرناک‌ترین جنبه از این توفان ممکن است روزها بارندگی و سیل مرتبط با آن باشد.»دکتر شفرد و همکارانش دوران خدمت خود را برای طرح هشدار بزرگ‌تری صرف کرده‌اند، مساله‌ای که اکثر مردم هنوز نسبت به آن بی‌اعتنا هستند. موضوع بحث «خطرات تغییرات اقلیمی» است.به‌دلیل انتشار گازهای گلخانه‌ای ناشی از فعالیت بشر، احتمال بیشتری دارد که این فعالیت‌ها در شدت ایجاد توفان سهم داشته باشد. اگر پیش‌بینی‌های دانشمندان به واقعیت نزدیک باشد، ما تازه بخشی از فاجعه را مشاهده کرده ایم.

در برآورد آنها، وحشتناک‌ترین موج‌های گرما که امروزه تجربه می‌کنیم، احتمالا طی دهه‌ها به موضوعی عادی تبدیل خواهد شد. طغیان‌های ساحلی که شروع شده است بدتر و بدتر خواهد شد و میلیون‌ها نفر را وادار به فرار از شهرهایشان خواهد کرد. موج وسیع مهاجرانی که پیش‌تر شاهد حرکت آنها بین قاره‌ها بودیم، ممکن است تنها شروع این ماجرا باشد.دانشمندان چندین دهه پیش اصرار داشتند که با کاهش گازهای گلخانه‌ای خود را بیمه کنیم. اما ما بی‌اعتنایی کردیم. حتی امروز که میلیون‌ها نفر از این خطرات آگاهی یافته‌اند، ده‌ها میلیون نفر از آن بی‌اطلاع هستند؛ بنابراین تقاضای سیاسی برای تغییر بسیار ضعیف بوده است.حتی در واشنگتن پیشرفت در کاهش تغییرات اقلیمی تقریبا متوقف شده است. دولت قصد خود برای عقب‌نشینی از پیمان پاریس را اعلام کرده است و متاسفانه منصوبان رئیس‌جمهور این کشور پافشاری می‌کنند که علل تغییرات اقلیمی بسیار نامطمئن هستند و مدعی‌اند پیش‌بینی‌های علمی برای اینکه مبنای عملکرد باشند، بسیار غیرقابل‌اتکا هستند.

۲۰ سال پیش یا حتی مثلا ۱۰ سال پیش، این بحث می‌توانست اندکی پذیرفتنی باشد. اما امروزه چطور؟

امروز آب شور در حال پوشاندن شهرهای ساحلی ایالات‌متحده زیر سیل است؛ به‌طوری‌که مسوولان شهر علائمی را نه روی کانال‌ها بلکه در خیابان‌ها نصب کرده‌اند تا کامیون‌ها را از حرکت سریع در مناطق آب‌گرفته باز دارند؛ چراکه آب به داخل خانه‌های نزدیک خیابان رانده می‌شود.هرچه این چالش‌ها در دنیای واقعی بدتر می‌شود، سوالات در مورد ارتباط بین فعالیت انسان و افزایش دما بیشتر و بیشتر می‌شود. به‌نظر می‌رسد اندازه‌گیری دقیق تاثیر فعالیت انسانی بر اقلیم و آب‌و‌هوا امری بسیار چالش‌برانگیز است و عدم توافق عظیمی در مورد درجه این اثر وجود دارد. برخی از مسوولان در دولت آمریکا هر چند گرم شدن زمین را تصدیق می‌کنند، اما معتقدند که فعالیت بشر علت عمده گرمایش زمین نیست.مساله مهم این است که آنها هیچ فرضیه جایگزینی در مورد علت این گرمایش ارائه نمی‌دهند و هیچ وقت هم ارائه نخواهند داد؛ چراکه هیچ جایگزین قابل‌پذیرشی وجود ندارد. آنچه دولت ترامپ انجام می‌دهد، پیوستن به فرضیه عدم اطمینان به‌عنوان دلیلی برای «عدم فعالیت در حوزه تغییرات اقلیمی» است.

قطعا مردم بی‌طرف می‌توانند و باید بپرسند که: نااطمینانی‌های واقعی چیستند؟

نااطمینانی‌ها در علم آب‌و‌هوا وجود دارند و باوجود ادعاهای مخالف که ازسوی انکار‌کنندگان تغییر اقلیم مطرح شده‌ است، هیچ‌کس آنها را مخفی نمی‌کند. شما می‌توانید روزهای طولانی در کنفرانس‌ها بگذرانید و از این دانشمندان در مورد خطای مطالعات‌شان و همه نقاط ضعف مدل‌های کامپیوتری‌شان بشنوید.به‌عنوان مثال ما کاملا مطمئن نیستیم که کره زمین در واکنش به سطح مفروضی از فعالیت‌های مخرب انسانی گرم خواهد شد. این یک سوال بسیار اساسی است و ناتوانی علوم اقلیمی برای کاهش شمار این احتمالات یکی از سرخوردگی‌های بزرگ این حوزه در چند دهه گذشته بوده است.

در دهه ۱۹۷۰، این کارشناسان بهترین گمانه را در مورد نحوه حساسیت زمین نسبت به گازهای گلخانه‌ای مطرح کردند و وقتی مدرک جمع‌آوری شد، این تخمین اولیه بسیار قوی باقی ماند. پیش‌بینی‌ها از دهه‌های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ در مورد نرخ گرمایش زمین نسبت ۲۰ درصد را نشان داده است.یخ دریا در قطب شمال در پیش چشمان ما در حال آب شدن است. حتی بدتر از آن، یخ‌های در خشکی با سرعت فزاینده‌ای در حال آب شدن است و ما را با تهدید افزایش سطح دریا با سرعتی به مراتب بیشتر از امروز مواجه می‌سازد.مرگ‌و‌میر‌های گسترده در جنگل‌ها در حال آغاز شدن هستند و درخت‌های باقی‌مانده بیش از توان جذب آلودگی کربن ناشی از فعالیت‌های انسانی در حال فعالیت هستند. ما شاهد بوده‌ایم که موج گرما از ۱۲۰ درجه فارنهایت بالاتر رفته است؛ این رقم بسیار زودتر از آنچه بسیاری از کارشناسان تصور می‌کردند اتفاق افتاد.بله درست است، فهرست نااطمینانی‌ها هنوز بلند و آزاردهنده است. به‌عنوان مثال، دانشمندان در تبدیل پیش‌بینی‌های وسیع جهانی به پیش‌بینی‌های خاص برای یک منطقه مفروض دچار مشکل هستند.

آیا می‌خواهید بدانید متوسط دما در آتن تا سال ۲۰۵۰ چه مقدار خواهد بود؟ آیا متعجب خواهید شد که باران‌های موسمی آسیایی که به میلیاردها نفر منفعت می‌رساند، تا دهه ۲۰۷۰ میلادی متوقف خواهد شد؟ این پیش‌بینی‌ها وجود دارند اما حتی دانشمندانی که آنها را ساخته‌اند نیز نمی‌خواهند به شما توصیه کنند تا به آنها اعتماد کنید.هر باری که برخی سیاستمداران ادعا می‌کنند که علم آب‌و‌هوا مملو از نااطمینانی است، یک فرد صادق‌تر اضافه خواهد کرد که این نااطمینانی‌ها می‌تواند به‌راحتی علیه ما باشد و اگر آنها علیه ما باشند چه اتفاقی می‌افتد؟ شاید ببینیم که ۸۰ یا ۱۰۰ فوت از سطح دریا در یک دوره طولانی بالا می‌آید؛ که نتیجه مستقیم شکست‌های این نسل برای تحت کنترل درآوردن آلودگی‌های ناشی از فعالیت بشر است. فکر می‌کنید میامی یا نیویورک بعد از بالا آمدن ۸۰ فوتی سطح دریا چه شکلی باشد؟ واقعیت این است که بزرگ‌ترین نااطمینانی در علوم آب‌و‌هوا با فیزیک اتمسفر و ثبات یخ‌ها یا هر چیزی مانند این ارتباطی ندارد. نااطمینانی بزرگ همیشه این بوده است که انسان‌ها می‌خواهند چه مقدار آلودگی کربنی وارد هوا شود.در حقیقت محاسبات روی این مساله انجام شده است. بنابراین به‌رغم نظر برخی کارشناسان، یک قرن تحقیق روی علم آب‌و‌هوا ما را به جایی رسانده است که می‌توانیم قطعا بگوییم که: ما در حال انجام ریسک‌ها و خطرات بزرگی هستیم. ما ثبات مدنیت بشر را در خطر بزرگی قرار می‌دهیم.

تاثیر رفتار ما در تغییرات اقلیمی