دنیای اقتصاد-سعیده نبیزاده:
متولیان صنعت پخش میگویند جایگاه این صنعت در اقتصاد ایران شناختهشده نیست. ظاهرا در عارضهیابی چرایی این موضوع ردپای دو بخش هویدا میشود. فعالان این صنعت عنوان میکنند علاوه بر چالشهایی که صنعت با آن روبهرو است و میتواند سهمی در ناشناخته بودن آن داشته باشد، بخشی از این عارضه مربوط به سیاستگذاریهای اتخاذشده از سوی دولت میشود. به عنوان مثال فعالان اصلی این بازار از سیاستهای دستوری و میزان حاشیه سود گلایه دارند. سیاستهایی که در یکی، دو سال اخیر به واسطه نوسانات اقتصادی اثرگذاری بیشتری بر فعالیت در این حوزه داشتهاند. در این بین نباید فراموش شود همهگیری کرونا در کنار بسیاری از موارد دیگر، تغییرات اساسی در نحوه خرید مشتریان ایجاد کرد و همچنین موجب تغییر در نحوه توزیع محصولات و نزدیک شدن به تکامل صنعتی شد. در نتیجه این تغییر، کسبوکارهای توزیع در جهان از شیوه مدیریت «سنتی» به «دیجیتال» تغییر جهت دادهاند و در حال استفاده گسترده از فرآیندهای فروش دیجیتالی و هوشمند هستند. حال این سوال مطرح است که ایران در حوزه «توزیع صنعتی» چه جایگاهی دارد و چگونه میتواند در روزهای آینده حرکت روبه جلو داشته باشد و خود را برای «توزیع صنعتی» در آینده آماده کند؟
محمدرضا مودودی / رئیس کمیته ملی برندهای برتر تجاری اتاق بازرگانی ایران
در حال حاضر صنعت غذا با دو مشکل در رابطه با نرخ ارز روبهرو است. اول اینکه در سالهای گذشته بعضی از واحدهای صنعتی ما که سهم خوبی از صادرات خارجی داشتند، جزو شرکتهایی بودند که مواد اولیه هم وارد میکردند و محصولات تولیدی آنها به کالاهای وارداتی وابسته بود. به طور مثال تولید شکلات در کشور ما به واردات آرد، روغن و شکر وابسته است و این محصول به دلیل وابستگی به واردات مواد اولیه، از رشد قیمت ارز بسیار متاثر است. با کاهش حمایت و افت تخصیص ارز به این محصول و همچنین افزایش نرخ ارز، سهم صادرات این محصولات هم کاهش یافت که در محصولات فرآوریشده، این موضوع بیشتر قابل مشاهده بود.