خاندان مدیچی فلورانس چه کسانی بودند؟
از مدیچی‌ها چهار پاپ به این مقام رسیدند و ژن آن‌ها در بسیاری از خانواده‌های سلطنتی اروپا گسترش پیدا کرد. آخرین حکمران مدیچی، جیان گاستونه (Gian Gastone) بدون هیچ وارث پسر در سال ۱۷۳۷ درگذشت و پس از تقریبا سه قرن پایان سلسله‌ی خاندان مدیچی فرا رسید. سپس دوران طولانی حکومت خاندان «هاپسبورگ لورن» آغاز شد.
قدیمی‌ترین سندی که از خاندان مدیچی برجای مانده، به ما می‌گوید که آن‌ها اهل دره موجِلو (Mugello) هستند و در حوالی سال ۱۲۰۰ وارد فلورانس شدند. خاندان اولیه‌ی این خانواده به‌راحتی قابل پیگری نیستند زیرا آن‌ها سعی داشتند با ساختن افسانه‌ها و داستان‌ها ایل و تبار خود را بالا بکشانند. مؤسس این خانواده «مدیکو دی پوترونه» بود که در حوالی سال ۱۰۰۰ زندگی می‌کرد و یک پزشک بود. مدیچی به زبان ایتالیایی به معنی «دکترها» است. همان‌طور که بسیار پیش آمده، مدیچی‌ها هم برای جستجوی اقبال بهتر به فلورانس نقل مکان کردند و باید اعتراف کنیم آن را به‌دست آوردند! آن‌ها خیلی زود توانستند به عضویت انجمن پزشکان و داروسازان درآیند.
خاندان مدیچی
اعضای خانواده مدیچی خیلی قبل‌تر از آن‌که خاندانشان به تاریخ بپیوندد، بازیگران اصلی زندگی فلورانسی بودند. جووانی دی بیچی (Giovanni di Bicci) اولین فرد خانواده بود که شبکه‌ای از تاجران را اطراف خودش جمع کرد.
خانواده مدیچی به یک خانواده بانکدار ثروتمند تبدیل شد و جووانی یکی از ثروتمند‌ترین فلورانسی‌های اوایل قرن پانزدهم به‌شمار می‌رفت. آن‌ها با سرمایه‌ی خود، می‌توانستند راه‌های جدید تجارت مانند تجارت ادویه، جواهرآلات، ابریشم و میوه را راه بیندازند. به‌علاوه، قدرت مالی در حال رشد آن‌ها موقعیت‌های جدیدی را در حاکمیت شهری برایشان ایجاد می‌کرد. دو پسر جووانی، کوزیمو و لورنزو، خاندان معروف مدیچی را پایه‌گذاری کردند.
کوزیمو
با کوزیمو، مدیچی‌ها به بانکداران واتیکان تبدیل شدند و با این عنوان در سرتاسر اروپا شهرت یافتند. ثروت و اعتبار، دو بازوی اصلی این خانواده بود: کوزیمو نه تنها به خاطر مهارتش در کسب و کار بلکه به خاطر حمایت از هنرمندان و ذوق هنری‌اش شهرت داشت. البته این ویژگی در تمام وارثین پس از او نیز ادامه یافت.
در کنار موفقیت مدیچی‌ها، مخالفت‌هایی هم از سمت سایر خانواده‌های فلورانسی شکل می‌گرفت. برخی از خانواده‌هایی که مدیچی‌ها را حمایت می‌کردند، «تورنابوئونی»، «سالویاتی»، «کاوالکانتی» و «باردی» بودند. خانواده‌های «آلبیتزی»، «گیچاردینی» و «کورسی» از مخالفانشان به‌شمار می‌رفتند. امروزه نام تمام این خانواده‌ها را می‌توان در خیابان‌های فلورانس مشاهده کرد.
در نتیجه‌ی این درگیری‌های قدرت‌طلبانه، برخی از مدیچی‌ها مجبور به ترک فلورانس شدند اما کوزیمو و لورنزو دوباره به شهر بازگشتند. کوزیمو ثروت زیادی برای خانواده‌اش ساخت، اما خردش بود که این شهرت را برایش به ارمغان می‌آورد. او بدون اینکه قصد نمایشش را داشته باشد، یک مرد بزرگ بود. کوزیمو کاخی برای خود ساخت ولی دوست داشت شبیه به خانه‌ی یک تاجر باشد. او فلورانس را با کارهای هنری غنی کرد و به کتابخانه‌ها و کلیساها توجه زیادی داشت. وقتی کوزیمو در سال ۱۴۶۴ درگذشت، مردم فلورانس به او ادای احترامی کردند که درخور یک شاه بود. اعتبار مدیچی‌ها بعد از آن بسیار فراتر از فلورانس رفت و برخی از اعضای خانواده مانند «لئوی دهم» یا «کلمنت هفتم» پاپ شدند.
مدیچی‌ها در تاریخ بیشتر به خاطر حمایت از هنر شهرت دارند. حمایت مالی آن‌ها از هنرهای گوناگون و کارهای انسان دوستانه به فلورانس کمک کرد که به مرکز فرهنگی رنسانس تبدیل شود. فلورانس در آن زمان متفکران و هنرمندان زیادی را به خاطر اعتبار و شهرت حکمرانان سخاوتمندش به خود جذب کرد. همچنین در مدرسه‌هایی که با حمایت مالی مدیچی‌ها و سایرین فعالیت می‌کردند انسان‌های توانمند و ارزشمندی تربیت شدند. فلورانس در این دوران، ایده‌آل‌ها و فلسفه‌هایی از سرزمین‌های دور را نیز پذیرا بود و آن‌ها را در متون ادبی و آثار هنری‌اش وارد می‌کرد.
منبع: کارخانه دار
